ประชานิยม (Populism)

ฟังดูก็ค่อนข้างจะดี  แล้วทำไมนักวิชาการไทยจึงตั้งแง่ตั้งงอน รังเกียจ  กระแนะกระแหนว่า เป็นประชาวิบัติบ้างละ  หรือพยากรณ์มองไกลไปอนาคตว่า  ประเทศล้มละลายแน่ๆถ้ายังเดินหน้าประชานิยม

ประชานิยม ซึ่ง ไม่ใช่ประชาวิบัติ  เป็นแนวการจัดการนโยบายสาธารณะของพรรคการเมือง  โดยมุ่งสร้างและผลักดันนโยบายที่เสนอประโยชน์แก่ประชาชนผู้มีสิทธิ์เลือกตั้ง  โดยไม่คำนึงถึงขีดความสามารถงบประมาณ  หรือ ผลเลวร้ายที่จะเกิดขึ้นกับประเทศในอนาคต  ขอเพียงสักแต่ว่าให้ได้มาซึ่งคะแนนเสียง ให้ได้มาซึ่งคะแนนนิยมเป็นพอ

นโยบายประชานิยม จึงเป็นนโยบายที่ต้องใช้เงินใช้ทองมหาศาล  เสนอสิ่งที่เป็นประโยชน์เฉพาะหน้า  ให้ดูว่าจะได้อะไรที่จับต้องได้ เป็นชิ้นเป็นอันแก่ประชาชนผู้เป็นของสิทธิ์   พรรคการเมืองแรกพอนำไปใช้ได้ผล  ก็จะมีพรรคการเมืองอื่นเดินตามรอย  แต่ต้องแข่งกันให้มากกว่า มากขึ้นเรื่อยๆไป  เข้าทำนอง เกทับบลัฟแหลก  หรือ จนยังไม่เจียมงั้นแหละ

เรื่องราวนี้  หลายคนคงเคยได้ยินมาบ้าง  แต่เข้ากับบรรยากาศประชานิยมได้ดี  เลยนำมาเล่าให้ฟังอีกที

ในการบินตรวจเยี่ยมประชาชน ของนักการเมือง 4 คน  ประกอบด้วยผู้เป็นหัวหน้าพรรค นามสมมติ  ท. และลูกพรรค นามสมมติ  ฉ   จ  และ ณ

หัวหน้า ท. ต้องการทดสอบไหวพริบของลูกพรรค ว่าใครจะมีไหวพริบในนโยบายประชานิยมได้ดีกว่ากัน จึงหยิบแบงค์พันบาทหนึ่งใบออกมาจากกระเป๋าแล้วกล่าวขึ้นว่า “คุณดูเงินในมือผม  ผมอยากรู้ว่าพวกคุณทั้งสาม  จะมีวิธีการอย่างไร  ที่จะทำให้คนที่อยู่ข้างล่างเกิดความพอใจสูงสุด”

ลูกพรรค  ฉ. บอก “ไม่เห็นยากเลย ก็โยนเงินลงไป  คนที่เก็บได้ย่อมชื่นชมว่า เราเป็นรัฐบาลที่เห็นใจประชาชน”

ณ. บอก “เป็นผม ผมจะเปลี่ยนแบงค์พัน เป็นแบงค์ร้อยสิบใบ โยนลงไป จะทำให้คนพอใจเพิ่มเป็นสิบคน”

จ. แสดงความเห็นบ้าง  “ผมว่าเราควรเปลี่ยนเป็นแบงค์ยี่สิบ จะได้แบงค์ยี่สิบ ถึงห้าสิบใบ  เมื่อโปรยลงไปจะสามารถสร้างความพอใจให้ชาวบ้านถึง 50 คน”

นักบินซึ่งสังกัดกองทัพไทย  และไม่เกี่ยวอะไรกับบิ๊กบัง  ได้ยินคำสนทนาของ 4 นักการเมือง  ก็เลยพูดกับนักบินผู้ช่วยว่า “คุณรู้ไหมว่า ผมมีวิธีการทำให้คนทั้งประเทศพอใจ  แค่จับเจ้าสี่คนนี้โยนลงไปข้างล่าง  รับรองว่าคนทั้งประเทศดีใจแน่”